Ko Piloot - Houston Texas!
07 oktober 2013Op 28 September hoorde ik een oproep via mijn radio: “Ko, Bjorn hier.
Heb je zin om een paar daagjes mee te gaan naar Texas in de Verenigde Staten? “. Daar was ik nog nooit geweest.
“Ik ga mee!”.
“Mooi, ik kom je morgen vroeg ophalen”.
Zo gezegd, zo gedaan. Zondagochtend waren we al heel vroeg onderweg, maar je kon zo heel mooi de zon zien opkomen!
Op Schiphol kun je altijd mooi kijken naar alle vliegtuigen en we gingen dan ook even genieten van het uitzicht.
Het was wel een beetje winderig en koud! BRRRR!
Toen was het tijd om onze koffers in te checken. Uiteraard werd ik als beroemdheid herkend en wilde iedereen met mij op de foto.
Nog even de tickets regelen en we kunnen...
Omdat we zo beroemd waren, mochten we wachten in de KLM crown lounge, dat is een soort luxe wachtruimte met lekkere stoelen, eten en drinken.
Als je dan vroeg moet vliegen, kun je daar zelfs gewoon ontbijten!
Ik wilde alleen een kopje chocomel. Het was zo koud buiten dat ik daarvan lekker op zou warmen...
Toen werd het tijd om naar de gate te gaan. In Amerika zijn ze heel streng met baggage, dus ik moest ook door een röntgenapparaat om te kijken of ik geen verboden en gevaarlijke stofjes mee had.
Daarvoor moest ik in een bakje en Bjorn moest zijn baggage ook door die machine sturen. Gelukkig was het niet eng en kon ik nog lachen!
Toen ik door het raam keek zag ik het vliegtuig dat ons naar Amerika zou vliegen.
Wat is hij groooooooot!
Er kunnen wel 415 passagiers in en hij is meer dan 70 meter lang. Je kunt zelfs boven zitten!
Lijk ik er al een beetje op? Ik moet nog een beetje groeien hoor!
Wij gingen vooraan zitten, helemaal in de neus. Dat is voor de “Business class”, die is speciaal voor mensen die vaak op reis gaan voor hun werk.
En ik mocht ook een keertje mee! Jeej! De stoelen zijn er reuzegroot en ze kunnen zelfs plat!
Het was erg lang viegen, maar na 9 uur waren we er bijna! Op het scherm kon je zien waar we op dat moment vlogen.
We moesten een gekke bocht maken, anders kwamen we in het onweer terecht.
Ik ben niet bang voor onweer, maar het schudt zo vervelend...
En dan, dan zijn we er eindelijk. Houston International airport. Het was vrij rustig, maar volgens mij kwam dat omdat het zondag was.
Het was er in ieder geval erg warm en vochtig... veel warmer dan in het koude Nederland.
Omdat we nog een flink stuk moesten rijden naar het hotel, gingen we onderweg naar het verhuurbedrijf om een auto te lenen.
Daar kon ik mee voorin zodat ik goed om me heen kon kijken.
Toen konden we eindelijk onderweg naar het hotel.Het was wel een beetje saai, zo dat rijden.
De wegen waren anders, en ik moest best even wennen...
Toen we in het hotel aankwamen, was ik ontzettend slaperig.
Ik ben maar meteen op bed gaan liggen en in slaap gevallen...
Maandagochtend moesten we vroeg op.
Even onder de douche, neus poetsen en we kunnen er weer tegenaan!
Ontbijtje kon natuurlijk ook niet ontbreken!
Ik moest even wennen aan iedereen om ons heen. Allemaal meneren en mevrouwen die andere talen spraken, en me allemaal vreemd aankeken.
Toen was het de hoogste tijd om te gaan. De auto stond al op ons te wachten.
Best grappig, zo’n klein autootje tussen al die hele grote pick-ups.
Het zag er net zo grappig uit als op de foto met mijn “grote broer”...
“Ik ben de grote gevaarlijke tas-oppasser!”
Lekker aan het werk onder toeziend oog van mij...
Omdat er al heel lang geen ongelukken waren gebeurd, was er een klein feestje met een heuse grote stoere auto show!
Allemaal mooie auto’s, van brandweerauto’s tot stoere racewagens en een heuse ferrari!
Er was zelfs een hele gekke auto, die noemen ze daar een NASCAR auto.
Die was van binnen helemaal kaal en had allemaal gekke knopjes. Zelfs de koplampen en de grill waren stickers!
De volgende dag moesten er nog wat dingen afgemaakt worden.
Ik was ondertussen in een heel spannend boek begonnen over een mevrouw met hele enge ogen!
Toen was het alweer tijd om naar huis te gaan.
Helaas wel met regen, wat het weer extra klam maakte.
Ik had nog net geen nieuwe buitenbekleding nodig!
Gelukkig mocht ik ook hierweer lekker in de lounge wachten... Met wat lekkers!
Vanuit de lounge kon je weer goed zien hoe groot ons vliegtuig was! Er zat zelfs een deur bovenin!
Tijd om weer naar huis te gaan. Zie je me zitten? Die mevrouw links was onze stewardes, die was heel aardig...
We gingen hard! Wel meer dan 1000 kilometer per uur! Dat moest ook wel, anders waren we wel heel erg lang onderweg...
Zo boven de wolken droom ik altijd een beetje weg in het zonnetje...
Eindelijk waren we weer thuis.
We hebben de hele nacht doorgevlogen en nu hoeven we alleen nog maar de baggage op te halen...
Wieeeeeeeeeee.... Het mag niet, maar ik doe toch lekker een rondje
“Ko? ... Kooooo? “
Zzzzzzzzzzzzz *Snuuuuuurk *
“Welterusten Ko. Slaap lekker en fijn dat je mee was. Ik breng je wel naar je hangar ....”
Heb je zin om een paar daagjes mee te gaan naar Texas in de Verenigde Staten? “. Daar was ik nog nooit geweest.
“Ik ga mee!”.
“Mooi, ik kom je morgen vroeg ophalen”.
Zo gezegd, zo gedaan. Zondagochtend waren we al heel vroeg onderweg, maar je kon zo heel mooi de zon zien opkomen!
Op Schiphol kun je altijd mooi kijken naar alle vliegtuigen en we gingen dan ook even genieten van het uitzicht.
Het was wel een beetje winderig en koud! BRRRR!
Toen was het tijd om onze koffers in te checken. Uiteraard werd ik als beroemdheid herkend en wilde iedereen met mij op de foto.
Nog even de tickets regelen en we kunnen...
Omdat we zo beroemd waren, mochten we wachten in de KLM crown lounge, dat is een soort luxe wachtruimte met lekkere stoelen, eten en drinken.
Als je dan vroeg moet vliegen, kun je daar zelfs gewoon ontbijten!
Ik wilde alleen een kopje chocomel. Het was zo koud buiten dat ik daarvan lekker op zou warmen...
Toen werd het tijd om naar de gate te gaan. In Amerika zijn ze heel streng met baggage, dus ik moest ook door een röntgenapparaat om te kijken of ik geen verboden en gevaarlijke stofjes mee had.
Daarvoor moest ik in een bakje en Bjorn moest zijn baggage ook door die machine sturen. Gelukkig was het niet eng en kon ik nog lachen!
Toen ik door het raam keek zag ik het vliegtuig dat ons naar Amerika zou vliegen.
Wat is hij groooooooot!
Er kunnen wel 415 passagiers in en hij is meer dan 70 meter lang. Je kunt zelfs boven zitten!
Lijk ik er al een beetje op? Ik moet nog een beetje groeien hoor!
Wij gingen vooraan zitten, helemaal in de neus. Dat is voor de “Business class”, die is speciaal voor mensen die vaak op reis gaan voor hun werk.
En ik mocht ook een keertje mee! Jeej! De stoelen zijn er reuzegroot en ze kunnen zelfs plat!
Het was erg lang viegen, maar na 9 uur waren we er bijna! Op het scherm kon je zien waar we op dat moment vlogen.
We moesten een gekke bocht maken, anders kwamen we in het onweer terecht.
Ik ben niet bang voor onweer, maar het schudt zo vervelend...
En dan, dan zijn we er eindelijk. Houston International airport. Het was vrij rustig, maar volgens mij kwam dat omdat het zondag was.
Het was er in ieder geval erg warm en vochtig... veel warmer dan in het koude Nederland.
Omdat we nog een flink stuk moesten rijden naar het hotel, gingen we onderweg naar het verhuurbedrijf om een auto te lenen.
Daar kon ik mee voorin zodat ik goed om me heen kon kijken.
Toen konden we eindelijk onderweg naar het hotel.Het was wel een beetje saai, zo dat rijden.
De wegen waren anders, en ik moest best even wennen...
Toen we in het hotel aankwamen, was ik ontzettend slaperig.
Ik ben maar meteen op bed gaan liggen en in slaap gevallen...
Maandagochtend moesten we vroeg op.
Even onder de douche, neus poetsen en we kunnen er weer tegenaan!
Ontbijtje kon natuurlijk ook niet ontbreken!
Ik moest even wennen aan iedereen om ons heen. Allemaal meneren en mevrouwen die andere talen spraken, en me allemaal vreemd aankeken.
Toen was het de hoogste tijd om te gaan. De auto stond al op ons te wachten.
Best grappig, zo’n klein autootje tussen al die hele grote pick-ups.
Het zag er net zo grappig uit als op de foto met mijn “grote broer”...
“Ik ben de grote gevaarlijke tas-oppasser!”
Lekker aan het werk onder toeziend oog van mij...
Omdat er al heel lang geen ongelukken waren gebeurd, was er een klein feestje met een heuse grote stoere auto show!
Allemaal mooie auto’s, van brandweerauto’s tot stoere racewagens en een heuse ferrari!
Er was zelfs een hele gekke auto, die noemen ze daar een NASCAR auto.
Die was van binnen helemaal kaal en had allemaal gekke knopjes. Zelfs de koplampen en de grill waren stickers!
De volgende dag moesten er nog wat dingen afgemaakt worden.
Ik was ondertussen in een heel spannend boek begonnen over een mevrouw met hele enge ogen!
Toen was het alweer tijd om naar huis te gaan.
Helaas wel met regen, wat het weer extra klam maakte.
Ik had nog net geen nieuwe buitenbekleding nodig!
Gelukkig mocht ik ook hierweer lekker in de lounge wachten... Met wat lekkers!
Vanuit de lounge kon je weer goed zien hoe groot ons vliegtuig was! Er zat zelfs een deur bovenin!
Tijd om weer naar huis te gaan. Zie je me zitten? Die mevrouw links was onze stewardes, die was heel aardig...
We gingen hard! Wel meer dan 1000 kilometer per uur! Dat moest ook wel, anders waren we wel heel erg lang onderweg...
Zo boven de wolken droom ik altijd een beetje weg in het zonnetje...
Eindelijk waren we weer thuis.
We hebben de hele nacht doorgevlogen en nu hoeven we alleen nog maar de baggage op te halen...
Wieeeeeeeeeee.... Het mag niet, maar ik doe toch lekker een rondje
“Ko? ... Kooooo? “
Zzzzzzzzzzzzz *Snuuuuuurk *
“Welterusten Ko. Slaap lekker en fijn dat je mee was. Ik breng je wel naar je hangar ....”