Huwelijksaanzoek in de lucht bij Hoogvliegersdag Beek

Het gebeurt wel vaker: een piloot die zijn geliefde in de lucht ten huwelijk vraagt. Maar vanuit het ene naar het andere vliegtuig, da’s best bijzonder. Het overkwam Andrea Brux uit Maastricht, vrijwilligster bij Stichting Hoogvliegers tijdens de Hoogvliegersdag op vliegveld Beek vorig jaar.

Ze vloog als co-pilot mee in het ambulancevliegtuig van de stichting, aangeduid met het call sign KMR. Ineens klonk het uit de boordradio: “Message for the co-pilot of the Kilo Mike Romeo. Hey Brux, do you want to marry me?” Andrea was zó verrast dat ze vergat het knopje van de microfoon in te drukken toen ze haar “JA!” uitsprak. De bruidegom in spé, Jean-Paul (JP) Sablerolle, vrijwillig piloot bij de stichting vloog vlak bij haar in de buurt, maar heeft haar antwoord op zijn verzoek daardoor nooit ontvangen. Even later hoorde hij alleen “Thank you...” Verbaasd en vertwijfeld bleef er voor ‘JP’ niets anders over dan geduld te hebben tot beide vliegtuigen weer op de grond stonden en ze elkaar in de armen konden sluiten...

Dit voorjaar zijn ze getrouwd, in kleine kring, op het Griekse eiland Rhodos. Een sprookjeshuwelijk, waar JP en zijn Andrea nog steeds van in de wolken zijn. Eind mei hebben ze in Maastricht een groot huwelijksfeest gehouden voor familie, vrienden, collega’s. Ook daarvan zijn ze nog niet echt geland, blijkt als hij het verhaal van hun bijzondere liefde vertelt. Andrea: “Vertel jij het maar JP, jij kan dat veel beter dan ik!”

Dame met een Limburgs accent
En JP vertelt hoe ze elkaar zo’n 8 jaar geleden zakelijk ontmoetten. Hij was crisismanager bij KPN, zij werkte als manager op de servicedesk van KPN. “Er was een crisis bij een grote klant en we waren met een heel team, wel een man of 20-25, in een conference call. Iedereen sprak door elkaar heen. En ineens was daar een dame met een Limburgs accent die opviel. Die leek het te begrijpen. Zo is in eerste instantie het zakelijk contact gegroeid. Mijn vrouw was toen al ziek en Andrea heeft toen mij en mijn zoon enorm geholpen en veel tijd en energie gestoken om te zorgen dat de juiste zorg ontstond.”

Uitlaatklep
Jean-Paul vloog in die tijd al, was privépiloot en was actief voor Stichting Hoogvliegers. “Ik heb toen op een gegeven moment tegen Andrea gezegd. ‘Ga eens een keertje mee.’ Want naast al het zakelijke is dit mijn privéleven. Vliegen was echt een uitlaatklep. Om gewoon even af te schakelen van mijn dagelijkse leven.”
JP vertelde haar dat hij iemand als haar aan de grond wilde hebben, voor als hij terugkwam van een vlucht met een Hoogvliegertje. “Kinderen zijn vaak helemaal enthousiast, de adrenaline spuit door hun lijf. Soms ben ik niet snel genoeg uit het vliegtuig, om te zorgen dat het met uitstappen allemaal goed gaat. Je wilt niet dat die kinderen overal heen rennen. Vandaar dat ik wilde dat er iemand zou staan. Ik vlieg ondertussen al 12, 13 jaar met deze kinderen. Dus ik krijg ook wel de wat uitdagendere cliënten mee. Dat vraagt gewoon extra aandacht. Andrea zorgt dat dat proces goed loopt... ” Na een korte stilte: “Uiteindelijk is mijn vrouw overleden en zijn wij in een relatie terecht gekomen. Andrea is er eigenlijk altijd voor me geweest.”

Huwelijksaanzoek
Vorig jaar tijdens de Hoogvliegersdag in Beek kreeg JP het idee om Andrea boven Zuid-Limburg ten huwelijk te vragen, zij is vrijwilligster in dit deel van het land. Hij vroeg de stichting om hulp bij de uitvoering van zijn plannen. “We hadden de KMR geregeld. Luchtverkeerleiding LVNL, de toren op Beek – iedereen zat eigenlijk in het complot om Andrea een vliegtuig in te krijgen. Ik in een ander vliegtuig. Ze zouden met alle trucks over de startbaan rijden en dan zouden wij de lucht ingaan. Daar moest de toren overigens nog goedkeuring voor geven, want je mag natuurlijk niet zomaar over een boordradio wat gaan zitten roepen.”

Het bleef stil...
JP: “Ik moest een route ten westen van de Maas pakken om een beetje een omweggetje te vliegen, zodat we ten zuiden van Maastricht weer bij elkaar zouden komen. En de KMR kreeg toen toestemming om recht over Maastricht te vliegen. Die piloot wist natuurlijk precies waar Andréa woonde. Zo'n beetje boven de ENCI, begonnen we weer naar elkaar toe te vliegen, om in een soort losse formatie te komen. Ik hoorde achteraf, dat ze nog een beetje had zitten mopperen op dat ene vliegtuig dat wel erg dichtbij kwam.”
Toen het op een gegeven moment even rustig was op de radio, vroeg JP aan de toren of hij een bericht aan de co-pilot van de KMR mocht doorgeven. Dat mocht. En toen klonk het “Message for the co-pilot of the Kilo Mike Romeo. Hey Brux, do you want to marry me?” En daarna bleef het stil...

Ereboog
“Ik ben zo onbeschrijfelijk gek op die vrouw. Zo'n bijzonder mens. En ik hoorde maar niks op die radio,” vertelt JP. “En in een keer hoorden we op de radio, ‘Thank you!’”
“Thank you??? Dat antwoord, daar kon ik helemaal niks mee. Maar oké, wij terug en ik krijg de opdracht om helemaal naar het einde van de baan te vliegen en de laatste exit te nemen. Dus dat doe ik, staan er twee crash tenders klaar. En ik denk er nog niet bij na. Die crash tenders zijn speciale brandweerwagens, die binnen zoveel tijd bij een mogelijk ongeluk of een incident moeten zijn. Die zetten ze normaal alleen in als er iets aan de hand is, of als een ereboog. Dan doen ze met de wagens twee waterbogen. Dat is in de luchtvaart echt een grote eer. Ik dacht nog, dat is voor die kinderen, als die straks met die vrachtwagens op de startbaan willen rijden. Maar terwijl ik aan het taxiën ben, zie ik de KMR aankomen. En op dat moment zag ik die brandweer die ereboog geven.
Dat was wel een serieus kippenvel-momentje. En ja, nu waren we geland, iedereen stond te juichen, applaus, hartstikke lief allemaal, maar ik had nog steeds geen antwoord van haar... bleek dus dat ze was vergeten de zendknop van de radio in te drukken, waardoor ik haar reactie nooit heb gehoord. Maar die man die achterin zat, die had de ring in haar schoot gegooid. Die had ze dus om haar vinger gedaan. En toen riep ze dus ‘Thank you!’. Dat hoorde bij die ring!”

“De rest is eigenlijk history, maar wel heel jammer dat we het vliegtuig terug naar Aken moesten vliegen, dat we niet even bij de barbecue van de stichting konden zitten, want we hadden dat graag nog even nagevierd. En dat er geen tijd meer was om al die lieve mensen te bedanken die achter de schermen hadden geholpen om dit hele gebeuren van de grond te tillen. Hoe bijzonder, dat mensen dit voor je over hebben!”

Andrea gaf JP de volgende uitdaging mee: “Ik ben benieuwd hoe jij de bruiloft voor je gaat zien, want dan zul je je best moeten doen, wil je dit overtreffen.”

JP: “Daar heb ik wel even over nagedacht, en uiteindelijk besloten we in Kallithea op Rhodos te trouwen. Dat was al een feest op zich. En daarna hebben we het nog eens dunnetjes overgedaan met een feest voor de achterblijvers op een boot die we hier gehuurd hebben. Ook hier hadden we er een Grieks thema aan gegeven. Dus ja, we zijn er eigenlijk nog steeds een beetje van aan het bijkomen.”